Over papieren slabbetjes

Hoe graag ik ook bij Bavet langsga voor een snelle en lekkere pasta, toch is er één ding waar ik telkens weer een absolute afkeer voor voel, nog voor de spaghetti op tafel staat: de papieren slabben (bavetten, heb je ‘m?). Natuurlijk snap ik het idee erachter. Niemand wil zijn outfit ruïneren met een verdwaalde spetter tomatensaus. En al zeker niet als je daarna nog onder de mensen moet komen. Bijzonder praktisch dus, zo’n grote bavet.

En toch… als ik die slabben zie liggen, of wanneer ik om me heen kijk en mensen met zo’n omgeknoopte slab zie zitten, schuift er altijd een ander beeld over op mijn netvlies. Het beeld van een troosteloze refter in een woonzorgcentrum, waar oudjes ook zo’n papieren slabben om hun nek gebonden krijgen. Omdat ze niet netjes kunnen eten, kliederen, het eten van hun vorken laten vallen. Omdat ze gevoederd worden en het eten half uit hun mond laten vallen.

Dus vandaar deze kleine oproep: laat ons in die waardevolle tijd tussen kleuter en hulpbehoevend oudje, gewoon ons best doen om slabloos spaghetti te eten. Zonder spetters tomatensaus.

Of met, wat maakt het uit. Want die ene tomatenspetter op je trui? Dat is geen smet, dat is een klein bewijs dat je zelfstandig, waardig en met volle goesting spaghetti kunt eten. Zonder slab.